حالا اگر خدایی ناکرده چنین مشکلی برای ما پیش می آمد این طور صحبت می کردیم؟فکر می کنم اکثر ماها اگر در چنین شرایطی گیر می کردیم به زمین و زمان فحش می دادیم می گفتیم:"خدایا چرا بین این همه آدم من باید این بلا سرم بیاد؟"
حالا فلج کامل و بیماری لاعلاج را بگذاریم کنار،گاهی اوقات در برابر کوچکترین مشکلاتمان هم این طور فکر می کنیم و خیلی راحت خودمان را شکست خورده فرض می کنم.اگر ما بودیم می گفتیم این همه آدم سالم و خوشبخت این چه بدبختی بود که گریبان ما را گرفت و ما در زندگی جز بدبخت ترین ها هستیم ولی هاوکینگ بیماری اش را که شاید بزرگترین مشکل زندگی اش بود را کنار گذاشت و بی خیال مشکلاتش شد عوضش زیبایی های زندگی اش را دید کار های درستش را دید،پیشرفت هایش را دید و خلاصه به جای اینکه با دیدن نیمه خالی لیوان به زمین و زمان فحش دهد نیمه پر لیوان را دید و اصلن راز موققیتش هم احساس می کنم همین طرز فکرش بود.گاهی اوقات خودمان مشکلاتمان را بزرگ می بینیم.به قول آدم های شعاری باید یاد بگیریم با مشکلاتمان بجنگیم!
چند روز پیش مطلبی در مورد گروهی از ریاضی دانان و فلاسفه خواندم که به به شدت به این مسئله اعتقاد داشتند که اعدادی خارج از محدوده اعداد طبیعی وجود ندارد.از قضای روزگار همین گروه اعداد گنگ را کشف می کنند ولی تعصب اعتقادی آن ها اجازه نمی دهد این خبر را پخش کنند.و بر همان اعتقاد قبلی خود می مانند و بعدها این خبر پخش می شود که بله خود این ها اعداد گنگ را کشف کرده بودند.حکایت این ماجرا هم شده حکایت سیاست افراط زده ما.آنقدر تعصب بی جا به کار می برند که معیار درست و غلط را فراموش می کنند!معیار می شود حزب و نه عقل!فرضن اگر شخصی از طرفداران روحانی بوده و از مخالفان احمدی نژاد امروز هر کاری که روحانی انجام بدهد برای اودرست است و اگر هم واقعن کاری را اشتباه انجام داده باشد هزار و یک دلیل راست و دروغ برای صحیح جلوه دادن آن پیدا می کند و در مقابل احمدی نژاد را خطاکار محض نشان میدهد وبرعکس!
این ها همان هایی هستند که تعصب کورشان کرده و غلط را درست و درست را غلط جلوه دادن عادتشان است.
از چنین سیاستی فرار باید کرد،فرار!